%0 Journal Article %T ثنویت در الاهیات افلاطونی %J پژوهش‌های فلسفی -کلامی %I دانشگاه قم %Z 1735-9791 %A فیروزکوهی, محمد %A احمدی افرمجانی, علی اکبر %D 2016 %\ 02/20/2016 %V 17 %N 2 %P 51-72 %! ثنویت در الاهیات افلاطونی %K الاهیات %K تعالی %K حلول %K نگرش سلبی %K ثنویت %K دمیورژ %R 10.22091/pfk.2016.579 %X  الاهیات افلاطونی به مثابه بخشی از نظام فکری او تابع مؤلفه‌هایی است که کل پیکره اندیشه‌های او را تحت تأثیر قرار داده است. وی، همان‌گونه که در حوزه هستی‌شناسی و متافیزیک، با توجه به میراث هراکلیتی و پارمنیدسی خود، دو ساحت عقلی و حسی را مطرح می‌کند، در حوزه الاهیات نیز از یک سو قلمرو متعالی را مطرح می‌کند که در آن می‌توان ویژگی‌هایی نظیر ثبات، و حتی گونه‌ای مشابهت با صفات نظام‌های الاهیاتی ادیان، یافت. اما برای اعمال نفوذ و تبیین تغییرات به خدایانی نیاز دارد که در قلمرو جهان متغیر ایفای نقش کنند. از این‌رو الاهیاتی ناظر به ساحت این‌جهانی یا حلولی شکل می‌گیرد. بدین‌ترتیب ثنویت معهود و مألوف افلاطون در هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی، در الاهیات نیز رخ می‌نماید. مدعای این مقاله این است که دمیورژ و خیر را می‌توان دو روی یک سکه دید و دمیورژ را صورت شخصی‌تر و انضمامی‌تری برای خیر برتر و متعالی قلمداد کرد. %U https://pfk.qom.ac.ir/article_579_99e66b149b70af075fe53051c4a28d37.pdf