رفتارگرایی فلسفی یکی از شاخههای فیزیکالیسم است. فیزیکالیسم نظریهای است که نفس و حالات نفسانی را یا غیرواقعی میداند (فیزیکالیسم حذفگرا) و یا برای آنها واقعیتی جز امور مادی قائل نیست (فیزیکالیسم فروکاهشگرا). رفتارگرایی فلسفی نوعی فیزیکالیسم فروکاهشگراست که بر مبنای آن نفس و حالات نفسانی با رفتار بیرونی انسان همسان پنداشته میشوند. این نظریه مبتنی بر سه دیدگاه است: رفتارگرایی روانشناختی، نظریه تحقیقپذیری معنا و نظریه زبان خصوصی ویتگنشتاین. در این مقاله میکوشیم، ضمن معرفی رفتارگرایی فلسفی و مبانی آن، ناکافی بودن این مبانی را در اثبات رفتارگرایی، و از این رو، مخدوش بودن این نظریه را نشان دهیم.