TY - JOUR ID - 326 TI - جایگاه امامت در کلام اسلامی JO - پژوهش‌های فلسفی -کلامی JA - JPTR LA - fa SN - 1735-9791 AU - کریمی, حسین AD - عضو هیأت علمی دانشگاه قم Y1 - 2005 PY - 2005 VL - 6 IS - 24 SP - 167 EP - 191 KW - علم کلام KW - شیعیان امامیه اثنی عشری KW - اهل سنت KW - امامت در کلام اسلامی KW - فرقه ناجیه KW - متکلمان امامیه و آل نوبخت DO - 10.22091/pfk.2005.326 N2 - مسئلة خلافت (جانشینی پیامبر صلی الله علیه و آله) بعد از ارتحال رسول الله مورد اختلاف صحابه قرار گرفت. جمعی از آنان، یعنی اهل سنّت،  امامت را تابع انتخاب دانسته و آن را  امری  فقهی می دانند که به خود مسلمانان واگذار شده است و جمعی دیگر، یعنی شیعیان ، قائل به نص و انتصاب امامت شده  و آن را از مسائل کلامی دانسته اند. مؤلف در این مقاله سعی کرده با دلایل عقلی و نقلی، کلامی بودن آن را اثبات کند و این بحث را به گونه‌‌ای بررسی کند که حافظ وحدت و دور از دامن زدن به اختلافات شیعه و سنی باشد. نگارنده به پیروی از بزرگان امامیه بر آن است که امام باید معصوم و در عقاید و اخلاق حسنه، به ویژه علم و عدالت افضل امت خود باشد و چون تشخیص و احراز قطعی عصمت و افضل بودن از دیگران  برای مردم عادی میسر نیست، تعیین امام واجد شرایط منحصر به تعیین خدا و ابلاغ از طرف پیامبر (صلی الله علیه و آله)  است.  بنابراین،  با انتخابات و آرای ملت نمی توان شخصی را به عنوان جانشینی  پیامبر(صلی الله علیه و آله) معین کرد. نقش ملت بعد از نصب وی در تحصیل قدرت و اتمام حجت مؤثراست. نگارنده برای اثبات این مدعا این مقاله را در 3 فصل و یک خاتمه به پایان می برد و آن چه را در این چکیده ادعا شده با دلایل عقلی و نقلی به اثبات می رساند[1].       UR - https://pfk.qom.ac.ir/article_326.html L1 - https://pfk.qom.ac.ir/article_326_3731a03e6e5d075679c2e91027ee509e.pdf ER -