نگرش ‌هایدگر در کتابِ «کانت و مسئله مابعدالطبیعه» به وجه زمانی تصاویر در دورهٔ پیشانقدی و نقدی کانت

نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

1 دانش‌آموختهٔ کارشناسی‌ارشد پژوهش هنر، دانشکده هنر سمنان، سمنان، ایران.

2 استادیار گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر سمنان، سمنان، ایران

چکیده

هدفِ پژوهش، بررسی ارتباط تصاویر با ادراک حسّی و شناخت از نظر کانت و تفسیر‌ هایدگر از آن است. این تصاویر در حالی ‌که وجه ذهنی و معرفت‌شناختی دارند، حین تفسیر هستی‌شناختی هایدگر با تأکید بر قوّهٔ تخیّل و کنش‌های آن، به نحوی به کار می‌آیند که توجیه‌گر مواجههٔ دازاین با امکان‌های جهان باشند. پرسش این است که چگونه تصاویر ذهنی در ادراک و شناخت کانت - با وساطت تخیّل - به روابط تصویری در اگزیستانس تبدیل می‌شوند. در این تحقیق، از روش توصیفی۔تحلیلی، برای شرح آرای کانت و خوانشِ هایدگر از آن، استفاده شده است. به نظر می‌رسد کتاب هایدگر (کانت و مسئله مابعدالطبیعه)، با تأکید بر ماهیت زمانی تصاویر و ارتباط با ترکیبِ تخیّل، نشان‌دهندهٔ پیوستگی میان دو دورهٔ پیشانقدی و نقدی کانت است. نتیجهٔ تحقیق نشان می‌دهد که تفسیر‌ هایدگر از تصاویر کانتی، معرّف ماهیت تخیّل نه‌تنها به منزلهٔ یک قوه، بلکه به معنای وحدت‌بخش دو منبع اصلی شناخت (حساسیّت و فاهمه) هستند؛ این اشتراک از نظر ارتباطی زمانی مدِّ نظر قرار می‌گیرد. تفسیر هستی‌شناختیِ ‌هایدگر نشان می‌دهد که تصاویر به معنای اجرای روابط تصویری (نگریستن به منزلهٔ چیزی یا چیزی دیگر) ماهیتی زمانی دارند و با ترکیب‌های سوبژکتیوِ شناختْ متناظر هستند. بر این اساس، عملکرد تخیّل - از حیث ترکیبی آن تصویر- دارای حیث زمانیِ حال، گذشته و آینده است که مطابق با واژگانِ هایدگر، نظیر حیث زمانیِ دازاین در مواجهه با امکان‌هاست.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Heidegger’s Attitude in Kant and Problem of Metaphysics to the Temporal Aspect of Images in Kant’s Pre-Critique and Critical Period

نویسندگان [English]

  • Seyed Sam Ghazanfari 1
  • Farideh Afarin 2
1 Graduate of M.A in Art Studies, Faculty of Art, University of Semnan, Semnan, Iran
2 Assistant professor, Art Studies Department, Faculty of Art, University of Semnan, Semnan, Iran.
چکیده [English]

Kant, in his pre-critical works like Reflections on Anthropology and Lectures on Metaphysics, considers some aspects of images that are not followed in the Critique of Pure Reason. Instead, in the first critique, he makes us face some new aspects act of the imagination. In this research, through the analytic-descriptive method, we study the relationship between time, image, synthesis, in Heidegger’s Kant and the Problem of Metaphysics which can give imagination an ontological aspect. Heidegger also tries to show the coherence and continuity between these two periods, which are not apart from each other. Heidegger’s interpretation relies on syntheses and his references to pre-critical works show the imagination as a unifying faculty for sensibility and understanding and make new images that are related together. He shows in the first critique, that there is a correlation and continuity between the form of presentation, (Darstellung), and the perceptual representations, (Vorstellung). Different images are formed on the ground of the pure image of time and have a direct relation to the synthesis. In addition to this, schema-images are not like perceptual images, but as pure future, are the basis of thought-experience, precisely cognition-intuition. The transcendental schematism is the continuous basis of both experience and thought, which is indeed the common and unknown root between sensibility and understanding of knowledge. The transcendental schematism is the pure time that becomes the basis of our knowledge. It brings together two sources, sensibility and understanding, the two branches of human cognition that perhaps share a common, but to us unknown, root (B 29). Sensibility provides the mind with intuitions it receives from the senses, whereas understanding contains the concepts necessary to process this sensory information. Both forms of knowledge are necessary for all cognition. Now cognition (Erkenntnis) is quite distinct from thought in general. Although it is possible to think (Denken) without sensory information, our concepts remain empty and no cognition has occurred: we have only “played with representations (Vorstellungen)” (B 195).
For cognition to occur, all thought must relate, directly or indirectly, to sensibility (B 33): our concepts must be made sensibly concrete. “If cognition is to have objective reality, that is, a connection to an object,” argues Kant, “then the object must be capable of being given in some manner” (B 194). “Being given,” is what Kant means by Darstellung: the horizon of time is representations of object = x. Conceptual representations of the object = x are necessary to cognition. Pure time is a horizon of time that forms different images as images of notions of concepts. By placing the subject and subjective knowledge with Dasein, Heidegger accentuates the horizon of time and holding open the horizon as dasein to others. Dasein creates an image for now and leaves behind the images of throwing possibilities. As a result, the point of intersection of all the discourses can be expressed in such a way that the three Kantian syntheses correspond to the three aspects of time, temporality related to the forms of existence. schema-image is the pure-image-of-time of ontological determinism in the forms of existence. Dasien acts as Kant’s imagination based on images and relations that seem visually pictorial, and performs these relations and creates images. For Heidegger, therefore, imagination means performing the visual-time-relations, which is related to the pure image of time. These pictorial or visual relations refer to seeing or throwing to the form of presenting if something, like x, appears; relationships that make the image of phenomena appear as something and something else. Based on the temporal aspect, we can say the function of imagination is forming to the present, past, and future dimension of time which is corresponded to the dasein’s forms of existence.
 
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • image
  • synthesis
  • time
  • imagination
  • Kant
  • Heidegger
آفرین، فریده. (1398). خوانش دلوز از عملکردهای تخیّل کانتی با توجه به سنتزهای سه‌گانه تفاوت و تکرار. فصلنامه هستی و شناخت، 6(1)، 263۔289، 10. 22096/EK. 2020. 115641. 1177 doi:
عبدالکریمی، بیژن. (1385). شاخصه‌های اصلی تفسیر هایدگر از نقد عقل محض، فصلنامه پژوهشنامه علوم انسانی. 50، ۹۷۔۱۰۶.
عبدالکریمی، بیژن. (1396). هایدگر و استعلا؛ شرحی بر تفسیر هایدگر از کانت. تهران: انتشارات ققنوس.
کاپلستون، فردریک چارلز. (1393). تاریخ فلسفه؛ از ولف تا کانت. (ج ۶، ترجمه: اسماعیل سعادت و منوچهر بزرگمهر)، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
کانت، ایمانوئل. (1395). نقد عقل محض، (ترجمه: بهروز نظری). تهران: انتشارات ققنوس.
کورنر، اشتفان. (1389). فلسفه کانت، (ترجمه: عزت اللّه فولادوند). تهران، انتشارات خوارزمی.
مجتهدی، کریم. (1387). دونس اسکوتوس و کانت به روایت هیدگر. تهران: انتشارات سروش.
CAPTCHA Image